استاد راهنما:خانم رقیه نجفی

                                                                استاد داور:آقای مهدی هادی

                                                                پژوهشگر: مریم کریمی

رابطه انسان با انسان از اهمیت بسیاری برخوردار است و از همه مهمتر رابطه جوان با والدین است که از چند محور قابل بررسی است:

1-والدین باید حالت میانه و سلامت را پیش بگیرند،که همان مرز شناسی است.مرز شناسی به منزله یکی از عوامل راهبردی در تربیت دینی است.بنابر این باید در مورد قرنطینه سازی و آزاد گذاشتن ،سخت گیری و سهل انگاری و سنت گرایی افراطی و دنباله روی بی مورد حالت تعادل را در پیش گیرند.چرا که با این روش در جریان طبیعی زندگی ،در مواجه با بدی ها و نادرستی ها ،توانایی تبیین و تفکیک میان خوبی و بدی یا درستی و نا درستی را به صورت مدلل در جوان فراهم می آورند.

2-جوانان باید قدر این دوران از عمر را بدانند و حافظ رابطه صحیح خود با والدین باشند.چرا که انسان با احترام به والدین می توانند پله های ترقی را به سرعت طی کنند.مسیری که بعضی از انسان ها ده ها سال طول می کشد طی کنند تا به اهدافشان برسند،کسی که از دل و جان حافظ رابطه صحیح خود با والدینش باشد به سرعت طی  می نماید.

3-این دوران ،دوران سازندگی و انتخاب مسیر های آینده زندگی است.در این دوران انسان به دلیل رسیدن به رشد فکری و اخلاقی،توانایی لازم برای انتخاب های مهم زندگی دنیوی و سعادت اخروی را دارد.پس از گذشتن جوانی جسم انسان رو به ضعف می رود ولی روح انسان -اگر مسیر راه را درست انتخاب کند -رو به کمال و تا اعلی علیین پیش می رود.