امام سجاد (ع) می فرمایند: «و اما حق شکمت این است که آن را ظرف حرام چه کم باشد چه زیاد قرار ندهی،و در حلال نیز میانه روی کنی،و از حدی که برای تقویتش لازم است نگذرانی،و به سر حد سستی و ناجوانمردانی نکشانی،و اینکه در هنگام گرسنگی و تشنگی آن را کنترل نمایی؛زیرا سیر شدن به اندازه ای که صاحبش را به سر حد پرخوری برساند موجب کسالت و کند شدن است و باعث می شود هر خیر و کرامتی از انسان قطع شودو سیراب شدن تا آن حد که صاحبش را سنگین کند سبب حماقت و نادانی است و مردانگی را از بین می برد.

امام زین العبدین (ع) می فرماید:«این را بدان که خدای تعالی حقوقی بر تو دارد که سراپای وجودت را فرا گرفته ،در هر حرکتی که انجام می دهی ،یا سکونی که داری،یا مکانی که قرار می گیری،یا عضوی را می گردانی،یا وسیله ای که استفاده می نمایی؛که بعضی از این حقوق بزرگتر و برخی کوچکتر هستند.و بزرگترین حق خداوند بر تو حق خود اوست که باید رعایتش کنی و همین اصل و اساس سایر حقوق است،و بعد از آن حقی است که اعضاء و جوارح مختلف تو از فرق سر تا نوک پا بر تو دارند؛لذا برای چشمت بر تو حقی است و برای گوشت حقی  برای زبانت حقی و برای دستهایت حقی و برای پاهایت حقی و برای شکمت حقی و برای فرجت بر تو حقی است اینها اعضای هفت گانه تو می باشند که انسان با آنها کارهایش را انجام می دهد.»

                     ادامه دارد…

ولید ابن عبد الملک پس از پدر زمام امور مملکت را در دست گرفت .ولید شخصی جبار ،سرکش و بی رحم بود.کار ولید به جایی رسیده بود که حتی عمربن عبد العزیز خود از خلفای اموی است در زمان حکومتش در باره ولید گفت :او از جمله کسانی بود که زمین را پر از ظلم و جور کرد.ولید بیشترین کینه را به امام سجاد (ع) داشت چرا که میدید با وجود آن حضرت حکومت و سلطه اش کامل نخواهد شد.امام سجاد (ع)از پشتوانه مردمی بزرگی برخوردار بود تا جایی که مردم با اعجاب از علم و فقه و عبادت آن حضرت سخن می گفتند و فقط کسی را سعادت مند می دانستند که توفیق دیدارش را می یافت.همه این مسائل موجب شد ولید بن عبد الملک که رویای حکومت بر مسلمین را در سر بپروراند.زهری از ولید روایت کرده که گفت :تا علی بن الحسین زنده است راحتی برای من وجود ندارد.به همین سبب چون حکومت به وی رسید تصمیم به ترور امام سجاد (ع)گرفت.او سمی کشنده برای حاکم مدینه فرستاد تا او را با امام (ع)بخوراند.حاکم مدینه نیز این جنایت هولناک را به انجام رسانید و روح بزرگ امام (ع)پس از اینکه آفاق را با نور علم و عبادت و خالی بودن از هوای نفس روشن کرده بود به سوی خالق خویش پرواز کرد.