یک جامعه در صورتی دارای ولایت است که در آن “ولی"مشخص بوده و عملا مصدر و الهام بخش همه نشاط ها و فعالیت های زندگی باشد و یک فرد در صورتی دارای ولایت است که شناخت درستی از ولی داشته باشد و برای هر چه بیشتر وابسته و مرتبط ساختن خود به او-که مظهر ولایت خدا است-دائما در تلاش و کوشش به سر می برد.از آنجا که ولی جانشین خدا و مظهر سلطه و قدرت عادلانه الهی در زمین است،از همه امکانات و استعدادهایی که در وجود انسان ها برای تکامل و تعالی نهاده شده،به سود آنها بهره برداری می کند و از اینکه حتی اندکی از این زمینه های مساعد در راه زیان انسانیت به کار رود یا نابود و خنثی گردد-که این نیز خود زیان بزرگی است-مانع می شود.عدل و امن را که برای رویش و بالندگی نهال انسان همچون زمینی مستعد و آبی گوارا و هوایی مساعد است،در محیط زیست آنان تامین می کند و ار بروز جلوه های گوناگون ظلم جلوگیری می کند.همه را به سوی بندگی خدا سوق می دهد،خرد و بینش انسانی را به باروری می رساند وآنان را به کار و ابتکار سوق می دهد.یاد خدا(نماز)تقسیم عادلانه ثروت(زکات)اشاعه نیکی ها (امر به معروف)و ریشه کن ساختن بدی ها و نابسامانی ها(نهی از منکر)را برنامه اساسی خود می سازد و خلاصه انسانیت و پدیده انسان را به هدف و غایت آفرینش نزدیک و نزدیک تر می کند.