مطلوبیت شادی و شاد نمودن در اسلام:

در تبیین جایگاه شادی در اسلام باید گفت که اصل شاد زیستن در اسلام،مورد پذیرش بلکه تاکید است.امام علی (ع)می فرماید:«شادی انبساط خاطر و نشاط می آورد و غم،گرفتگی خاطر و دلگیری.»ونیز فرمود:کسی که شادیش کم باشد،آسایش او در مردن است.همچنین امام صادق (ع) می فرماید:«هر کس به چهره برادر خود لبخند بزند آن لبخند برای او حسنه ای خواهد بود.به همین جهت است که شاد کردن برادر مومن امری است مستحب و شوخی کردن با دیگران عملی مجاز به شمار می رود. در تاریخ صدر اسلام آمده است که روزی پیامبر اکرم (ص)و حضرت علی (ع) خرما می خوردند.پیامبر (ص) هسته های خرما را جلوی امام علی (ع) می گذاشت.پس از مدتی وقتی هسته های زیادی جلوی امام علی (ع) جمع شد پیامبر به او فرمود:یا علی!شما زیاد خرما خورده اید !و امام علی (ع) در پاسخ گفت:آن کس زیادتر خورده که خرما را با هسته اش خورده است.

در روایتی چنین آمده است:در بهشت خانه ای است به نام خانه شادی و تنها کسی به آن داخل می شود که یتیمان و بچه ها را خوشحال کند.

اسلام برای فراهم شدن زمینه های شاد زیستن مومنان به ابزارهای آن توجه زیادی کرده است؛به عنوان مثال بوی خوش که عامل مهم شادمانی است از سنت های رسول خدا است.امام صادق (ع) می فرماید:رسول خدا برای بوی خوش بیشتر از خوراک خرج می کرد.همچنین پوشیدن لباس سفید در اسلام مورد تاکید قرار گرفته است ؛چون رنگ روشن به ویژه سفید شادی آفرین می باشد و شاید از این جهت است که پوشیدن لباس سفید به ویژه در حال نماز سفارش شده است.

                                                       نوشته شده به کوشش س.گودرزی