امام حسین (ع) سوار بر اسب شد و در حالی که قرآن را روی دست خود بلند کرده بود اینگونه با خدای خود راز و نیاز می کرد:

ای خدای بزرگ تو پشتیبان منی در هر رنج و سختی ،تنها به لطف و عنایت تو امید بسته ام،زمانی که دشمنان به من تعرض کردند و مرا به جنگ دعوت کردند دلم لرزید،سپاهیانم مرا تنها گذاشتند و دشمنان مرا سرزنش کردند،ولی آنگاه که به درگاه تو آمدم و به تو متوسل شدم چاره سازی کردی و غم واندوه را از دلم بیرون کردی ،گره از مشکلم باز کردی و آیینه قلبم را صیقل دادی ،تو خالق تمام نعمت ها هستی و در قبال بخشیدن نعمت های فراوان بر هیچ کس منت نمی گذاری .تو انتهای عشق هستی و هر کس لایق عاشق شدن باشد هدفش رسیدن به توست.

                                                                                                         السلام علیک یا ابا عبد الله الحسین