وادی محبت امام حسین سه مرحله دارد:اولین مرحله,اقرار محبت به قلب و زبان است.این یک درجه ی همگانی است وبیشتر افراد در این مسیر حرکت می کنند.
دومین مرحله,متصف شدن به صفات خداوندی است;از جمله:اطعام ,بخشش,احسان به خلق,آراسته شدن به صفات حمیده,دوری از رذایل اخلاقی و…که افراد کمتری نسبت به گروه قبل در ان وجود دارند.
مرحله سوم,وادی سوختن است که وصف ناشدنی است و باید با ذره ذره ی وجود آن را لمس کرد.سلوک در این مسیر برای افراد انگشت شماری میسر است و هر کسی نمی تواند در این راه ایستادگی کند و اولین کسی که در این وادی قدم گذاشت ,قمربنی هاشم بود که با تمام وجود سوخت و بانگ بندگی زد.
کل احمد آقا برای تبیین و توضیح این باب می فرمودند:
((زمانی بود که حال بسیار خوشی داشتم,به گونه ای که از شدت محبت به سالار شهیدان تا مدت ها حال خودم را نمی فهمیدم. در همان ایم به برکت سیدالشهدا عنایت خاصی شد و صحنه های شب عاشورا پیش چشمانم یکی پس از دیگری به نمایش گذاشته شد.در یکی از پرده های آن ,مشاهده کردم که تمامی اصحاب سیدالشهدا در نهایت شور و خوشحالی به سر می بردند.بعضی از اصحاب محاسن شان را حنا بسته بودند و بعضی هم با خنده و شادی شمشیر تیز می کردند و به یکدیگر تبریک می گفتند.
در گوشه ای از بیابان کربلا,ماه منیر بنی هاشم را زیارت کردم که با صورتی افروخته ,زانو های مبارکشان را بغل کرده بودند و از سر غیرت بدن مبارکشان می لرزید و دائما به خود نهیب می زدند. در ان حال از خود پرسیدم که چرا حضرت ابوالفضل تا این اندازه مشوش و مضطرب هستند و مانند دیگر اصحاب در شادی شهادت به سر نمی برند؟که همان لحظه حضرت سیدالشهدا فرمودند: ما بار این اصحاب را بر دوش عباس قرار داده ایم ,به همین دلیل است که آنها شادی می کنند,  و عباس در نهایت صبر ,می سوزد.