راه بندگی
همه در راه بندگی خداوند گاه به جاده فراموشی می افتیم، گاه به بیراهه ای که زیبایش می بینیم و گاه به غاری تاریک و وای بر ما اگر لحظه ای از یاد خدا به دور باشیم.تنها عاقبتمان غروبی است رو به تاریکی، نه طلوعی همیشه روشن و بیدار.حواسمان باشد در توهمات دیگران شریک نشویم،یاد خدا و توکل به او ما را همیشه از این بیراهه ها در امان می دارد و یقین دارم  بیشتر ما بیراهه ها را راه می بینیم، باید چشم دل باز کنیم، همین و بس و تنها راهش گشایش دل خود بر هستی و بنده ای خالص بودن است. خداوند همیشه مهرش را بر ما ارزانی دارد، ما چگونه مهرمان را ارزانی می کنیم؟ با خودخواهی؟ با منفعت طلبی؟ با منیت؟ گم شدن در بیراهه ها؟ یا با درست و محکم قدم برداشتن، آن گونه که دلم راضی و خدایم گواه باشد!