بچه های کوچک، گاهی کارهایی می کنند که اصلاً دست خودشان نیست؛ مثلاً موقع غذا خوردن، مقداری از غذا را روی زمین می ریزند یا موقع آوردن و بردن یک چیز، آن را بر زمین می اندازند و می شکنند یا گاهی خودشان را خیس می کنند. آن ها قدرت و عقل و هوش بزرگ ترها را ندارند؛ پس کسی هم نباید توقع داشته باشد که آن ها نیز بتوانند همه ی کارها را مثل بزرگ ترها انجام دهند.کسی نباید بچه های کوچک را به خاطر این جور چیزها دعوا کند و بر سر آن ها داد بزند.

حضرت محمد(ص) هرگز بخاطر چنین کارهایی از دست بچه ها عصبانی نمی شد. مردم مدینه، گاهی کودکان خردسال خود را نزد پیامبر(ص) می آوردند تا حضرت نام نیکی برای آن کودکان انتخاب کند. گاهی وقت ها، کودک خودش را خیس می کرد و باعث می شد که لباس پیامبر(ص) نیزنجس بشود. پیامبر(ص) بر سر کودک فریاد نمی زد و اخم هایش را توی هم نمی کرد. حتی اگر دیگران عصبانی می شدند و داد و فریاد به راه می انداختند، پیامبر آنان را نیز آرام می کرد. نمی گذاشت کسی با عصبانیت کودک را از او بگیرد و کودک را به وحشت بیندازد. او با خوشرویی مراسم نام گذاری را ادامه می داد. وقتی پدر و مادر کودک، فرزندشان را می بردند، رسول خدا(ص) هم می رفت و لباسش را آب می کشید.