نه، فکر کردن به گناه، گناه نیست؛ ولی می تواند آهسته آهسته ما را به سوی گناه بکشاند. پس بهتر است حتّی در فکرمان نیز گناهی انجام ندهیم. ما قبل از هر کاری، اوّل به آن فکر می کنیم و سپس به انجام آن علاقه مند می شویم و بعد هم آن را انجام می دهیم؛ یعنی فکر کردن به یک کار، میل ما را به انجام آن افزایش می دهد و در پایان هم ما را به انجام آن کار وادار می سازد. در نتیجه، برای آنکه به گناه  آلوده نشویم، باید مراقب فکرمان باشیم که به طرف گناه سرگرم نشویم. در سخنی منسوب به امام علی(ع) آمده است:«کسی که زیاد درباره گناهان بیندیشد، گناهان او را به سوی خود می کشانند». (میزان الحکمه، حدیث16228).

حضرت عیسی(ع) نیز از یکی از گناهان یاد کرد و مردم را حتّی از اندیشیدن درباره آن گناه بازداشت و این کار را به افروختن آتش در اتاق آراسته ای تشبیه کرد که گرچه شاید خانه را نسوزاند، ولی دود آتش آن اتاق را قطعاً سیاه می کند.(بحارالانوار، ج14)

بر اساس این سخن حضرت عیسی(ع) فکر کردن به گناه، یا آدمی را در گرداب گناه می اندازد یا آن که حداقل، روح و جان آدمی را تیره و تار می سازد.