خوش رویی و حسن خلق نیز یکی از ارزش های اخلاقی است که همواره آن را در رفتار اجتماعی باید پاس داشت و در گفت و گو با اعضای خانواده ، دوستان و استاد و مربی ، گشاده رو و خوش اخلاق بود . هیچ گاه در برخورد با آنان ، نباید بد خلقی کرد؛ زیرا یکی از راه های نفوذ در دل دیگران ،خوش خلقی است . حضرت علی علیه السلام می فرماید: ((برترین خویشاوندی و حسب و نسب ،خوش رویی و حسن خلق است)). بنابر مفهوم این روایت ، انسان های خوش اخلاق را همه دوست دارند و گویی همه ، از خویشاوندان و آشنایان او به شمار می آیند .پیامبر اکرم فرمود: روزی جبرئیل از سوی پروردگار متعال نزد من آمد و گفت:ای محمد ! برتو باد اخلاق نیک که این ویژگی ،خیر دنیا و آخرت را به همراه دارد . آگاه باشید که از میان شما کسی به من شباهت دارد که خوش اخلاق تر باشد.  البته خوش خلقی با شوخی کردن گزاف و گفتن سخنان بیهوده متفاوت است. بسیاری از دوستی ها با سخنان نابجا به قهر و جدایی می انجامد و روابط گرم و صمیمی خانواده ها با این سخنان از میان می رود. بد گفتاری ،دل های فراوانی را می شکند و خاطر انسان های بسیاری را می آزارد. امام علی علیه السلام برای ترک این خصلت چنین سفارش کرده است: ((از شوخی کردن و گفتن سخنان بی محتوا و بیهوده بر حذر باش )).  پس  پس باید خوش اخلاق بود ، اما از شوخی های بیهوده دوری کرد .