از وظایف والدین ایجاد احساس مسئولیت در فرزند است. برخی از خانواده ها به دلایل مختلف از فرزند خود مسئولیت نمی خواهند و فکر می کنند چنین رفتاری در حق آن ها خدمت محسوب می شود. در حالی که، نه تنها خدمت و محبت به آن ها نیست، بلکه نوعی کوتاهی در تربیت آنان می باشد؛ زیرا فرزندانی که کوچک ترین نقشی در زندگی جز مصرف گرایی در خانه نداشته اند، در زندگی اجتماعی و آیندۀ خود دچار مشکل خواهند شد و فکر می کنند دیگران به او بی مهری می کنند.  دختری که در زندگی خود دست به سیاهی و سفیدی نزده و مسئولیتی در خانۀ پدری نداشته ، زندگی زناشوئی برای او تلخ و شکننده خواهد بود. بنابراین، ایجاد احساس مسئولیت برای آن ها مفید و لازم خواهد بود. هم چنین شیوۀ آموزش احساس مسئولیت نیز مهم است، چرا که باید بسیار حساب شده و دقیق باشد، طوری که ایجاد تنش و زدگی نکند. مادری می گفت: «دخترم را هر روز صبح برای رفتن به مدرسه بیدار می کردم و او با ناراحتی بیدار می شد. روزی تصمیم گرفتم دیگر بیدارش نکنم و کاری کنم که خودش احساس مسئولیت کند. برای او ساعت زنگ دار خریدم و روی جعبۀ آن نوشتم : دخترم! احساس کردم از بیدار کردن و صدا زدن ناراحتی، از این به بعد من شما را بیدار نمی کنم ، خود شما زنگ ساعت را برای هر ساعتی که دوست داری بگذار. مدتی گذشت دیدم ، زودتر از قبل خودش بیدار و برای رفتن به مدرسه آماده می شود.»برخی از پدر و مادرها بر این باورند که تا زمانی که دختر در خانۀ پدرش زندگی می کند باید راحت باشد و نباید بر او سخت گرفت.آن ها با کمک ها و حمایت های زیاد خود مجال هرگونه تلاش و تفکر را از دختران خود می گیرند و به صورت افراطی به آن ها محبت می نمایند. در حالی که نباید دختران خود را نازک نارنجی بار آورند، زیرا مسئولیت های سنگین و حساسی در انتظارشان است و با این وع رفتارها، آنان نمی توانند نقش خود را به درستی ایفا کنند.والدین عاقل و فهمیده ضمن این که مراقبت ها و حمایت های لازم را در قبال فرزندانشان به عمل می آورند ، به آنان میدان عمل می دهند تا حقایق زندگی را تجربه و لمس کنند.