روزی سقراط-حکیم معروف یونانی-مردی را دید که خیلی ناراحت و متاثر است.علت ناراحتی او را پرسید ،مرد پاسخ داد در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم سلام کردم جواب ندادو با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت و من از این طرز رفتار ناراحت شدم.سقراط گفت:چرا رنجیدی؟مرد با تعجب گفت خوب معلوم است چنین رفتاری ناراحت کننده است.سقراط پرسید:اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می پیچد آیا از دست او دلخور می شوی؟مرد گفت معلوم است که دلخور نمی شوم.سقراط پرسید بجای دلخوری چه می کردی؟گفت:احساس دلسوزی و شفقت؛و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.سقراط گفت همه این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار دانستی،آیا انسان فقط جسمش بیمار می شود ؟و آیا کسی که رفتارش نادرست است بیمار نیست؟اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود .باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی کرده دلسوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند …پس از دست هیچ کس دلخور مشو و آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر وقت کسی بدی می کند در آن لحظه بیمار است.