تسبیح در فرهنگ قرآن مجید به معنای تنزیه و برداشتن حق تعالی از عیوب است،در قران کریم 92 مورد مشتقات ریشه :سبح"به صورت های مختلف به کار رفته و استعمال تسبیح در ساختمان سه گانه فعل بیانگر این است که تسبیح موجودات به زمان خاصی اختصاص ندارد.موجودات علاوه بر اینکه آیت و نشانه حق تعالی هستند،همگی به صورت حقیقی مسبح خداوند جل و علا می باشند و هر کدام با زبان مخصوص خود و متناسب با بهره ای که از وجود دارند به تنزیه خداوند مشغولند.

تسبیح همه موجودات:"سبح لله ما فی السموات و الارض و هو العزیز الحکیم"(حدید/1)هر چه در زمین و آسمانهاست همه به ستایش یکتا خدایی که مقتدر و حکیم است مشغولند.

تسبیح رعد:"ویسبح الرعد و بحمده والملائکه من خیفته.."(رعد/13)رعد و برق و همه قوای عالم غیب و شهود،همه از بیم قهر خدا به تسبیح و ستایش او مشغولند.

تسبیح جبال با حضرت داوود:و سخرنا مع داوود و الجبال یسبحن و الطیر وکنا فعلین"(انبیاء/79)و کوه ها و مرغان را به آهنگ تسبیح و نغمه داوود مسخر او گرداندیم واین معجزات را ما پدید آوردیم.

تسبیح ملائکه:و تری الملائکه حافین من حول العرش یسبحون بحمد ربهم…"(زمر/75)و ای رسول در آن روز فرشتگان رحمت را مشاهده می کنی که گرداگرد عرش با عظمت خدا درآمده و به تسبیح و ستایش خداوند مشغولند.

وجوب تسبیح برای انسان:تومنوا بالله و رسوله وتعزروه و توقروه و تسبحوه بکره واصیلا"(فتح/9)تو خود با صالحان امت به خدا ایمان آورده و دین او را یاری کنید و به تعظیم جلالش،صبح و شام تسبیح او گویید.