ابراهیم بن عباس می گوید:امام رضا (ع)نشد که به کسی در سخن گفتن ظلم یا جفا کند،هر کس با او سخن می گفت،کلام او را قطع نمی کرد و مجال می داد تا آخر سخنش را بگوید.اگر کسی حاجت پیش او می آورد در صورت امکان ابدا او را مایوس یا رد نمی کرد.ندیدم که در پیش کسی پایش را دراز کند،ندیدم در پیش کسی تکیه کند.ندیدم که به کسی از غلامانش فحش بدهد،ندیدم که آب دهان را به زمین اندازد.و ندیدم که با صدا و قهقهه بخندد بلکه فقط تبسم می کرد.چون سفره طعام را باز می کردند همه خدمت کاران و غلامانش را و حتی دربان را با خود سر سفره می نشاند.شبها کم می خوابید بیشتر بیدار می ماند،اکثر شبها از اول تا آخر احیا می کرد،بسیار روزه می گرفت،در هر ماه سه روز روزه از وی فوت نمی شد.در پنهانی بسیار احسان می کرد و صدقه می داد این کار را بیشتر در شبهای ظلمانی انجام می داد،هر که گوید :نظیر او را در خوبی دیده ام باور نکنید.

                                                                                                                                                                                            بحار ج49ص91