بعضی ها وقتی کسی به آن ها بدی کند، به فکر انتقام می افتند.شب و روز نقشه می کشند که چگونه می توانند آن شخص را تنبیه کنند و از او انتقام بگیرند و تا ضرری به او نزنند و آسیبی به او نرسانند آرام نمی شوند. اصلاً اهل گذشت و بخشش نیستند. سینۀ این جور آدم ها پر از کینه و نفرت و مغزشان هم پر از نقشه های جورواجور انتقام است. معلوم است که این ها هرگز شیرینی زندگی را نمی چشند و از اضطراب و آشفتگی، هرگز رهایی نخواهند یافت.خیلی ها به ما بدی می کنند، پس از مدتی از کردۀ خود پشیمان می شوند و برای عذرخواهی نزد ما می آیند.بر فرض هم که پشیمان نشوند، مگر قرار است ما در مقابل همۀ خطاکاران، مثل خود آن ها رفتار کنیم؟آیا دوست نداریم خدا بزرگواری کند و گناهان ما را ببخشد؟پس چه بهتر که ما نیز از خطاهای دیگران چشم پوشی کنیم و از گناهان آنان درگذریمحضرت محمد (ص)اصلاً کینه توز و انتقام جو نبود.خیلی ها او را آزار دادند و اذیت کردند؛ اما پیامبر(ص) هرگز به فکر انتقام از آن ها نیفتاد. او پس از فتح مکه، همه ی ساکنان شهر را –که روزی با او می جنگیدند- امان داد و از مجازاتشان چشم پوشی کرد. پیامبر(ص) به آن ها فرمود:«من همانی را به شما می گویم که برادرم یوسف به برادرانش گفت که:"امروز ملامتی بر شما نیست. خدا شما را می بخشد و او مهربان ترین مهربانان است. “»                                                                                                                 زندگی پیامبر(ص) پر بود از این بزگواری ها و بخشش ها.