جبهه واحد و پیوسته ای که در حقیقت،بانی مدینه فاضله اسلامی است،پس از تشکیل واحد عظیم “امت"،در سطح عموم مومنین و معتقدین به دین ،گسترش می یابد و اصل “ولایتگر” موضع گیری های داخلی و خارجی امت اسلامی تجلی می کند.در داخل همه آحاد و جناح های ملت ،موظفند که با دقت و احتیاطی تمام نیرو ها را در یک راه و به سوی یک هدف بسیج کرده و از تشتت و تفرق که موجب هرز رفتن بخشی از نیرو هاست ،به شدت بپرهیزند،و در خارج از هر گونه رابطه و پیمان مودتی که جهان اسلام را در خطر فرو دست شدن و از استقلال محروم ماندن قرار دهد،اجتناب ورزند.بسی روشن است که حفظ و رعایت این هر دو رویه “ولایت"(اتصال و ارتباط و پیوستگی داخلی ،و جدایی و تاثیر ناپذیری و عدم وابستگی خارجی)مستلزم وجود قدرت متمرکز و مسلط است،که در حقیقت واحد تبلور یافته ای از همه عناصر مثبت و سازنده اسلام می باشد و نیز مستلزم آن است که رابطه ای عمیق و نیرو مند همه آحاد ملت را به شخص حاکم (امام)یعنی محور اساسی فعالیت و نشاط عمومی جامعه پیوند زند و آنان را با او وابسته سازد…و در اینجاست که بعد دیگری از ابعاد ولایت جلوه گر می شود و آن “ولایت امام و پیشوای عالم اسلام است".