بانوی کریمه

زایران، نجوا کنان، اشک و غربت خویش را در زیارت نامه ها گم می کنند و دست های امیدوار، با تمام نیاز، غریبانه های معصومانه«ضریح» را لمس می کنند!

هر کس، از دردهای کهنه و نو شکایت می کند و به امید درمان، عظمت«بانو» را واسطه شفای خداوند«جل جلاله» قرار می دهد.

چه صفایی دارد زیارت نیازمندان!

«دهم ربع الثانی» است؛ ماهی که در ضمیر بهاری اش، خزانی بود و بهار زندگیِ بانو را به برگ ریزانِ خزان سپرد.

حسرتا! چه زود، شهر در فراوانی اندوه، پژمرد! چه زود، شوق میزبانی در سویدای دل ها، مُرد!

وسعت اندوهش، عاقبت بر رنج تن افزود و شدت غم، توان جان پاکش را فرسود.

آه که چه لحظات تلخی بود! هنگام وداع است؛ وداعی سخت غریبانه!

زمین، «فاطمه» علیه السّلام دیگری را از دست داده است و آسمان، نام شهر «قم» را به یکی از شاخه های «طوبی» می آویزد و عرش الهی، به تعظیم و تکریم حضرت می پردازد.

السَّلامُ عَلَیکِ یَا بِنتَ وَلیِّ الله

السَّلامُ عَلَیکِ یَا اُخت وَلیِّ الله

السَّلامُ عَلَیکِ یَا عَمَّةَ وَلیُّ الله

السَّلامُ عَلَیکِ یَا بِنتَ مُوسَی بن جَعفر علیه السّلام

صفحات: 1 · 2