1 - قول میدم درد نداشته باشه : باید بدانید که درد یک امر درونی است، پس وقتی بانداژ شما را برمی دارند شاید برای شما زیاد مهم نباشد، ولی فرزندتان حس دیگری دارد.پس بجای آن که قول بدهید که اصلاً درد ندارد، بگویید که ممکن است کمی درد داشته باشد ولی خیلی زود تمام می شود.
2 - قول میدم قبل از این که خوابت ببره بیام خونه : در مورد موقعیت ها و شرایطی که خارج از کنترل شما هستند - مانند ترافیک و جلسات دقیقه نودی - مراقب باشید. بجای آن بگویید :« قول میدم تمام تلاشمو بکنم تا قبل از این که بخوابی خونه باشم.»
3 - قول میدم هفته دیگه ببرمت پارک با دوستات بازی کنی، ولی امروز نه. بچه ها همیشه جزئیات را به یاد دارند. اگر بگویید هفته دیگر، یادشان می ماند. سعی کنید گزینه واقع گرایانه تری بدهید: « بذار با مامان دوستت حرف بزنم و قرار بذاریم بریم پارک.»
4 - قول میدم اگه اتاقتو مرتب کنی ببرمت بیرون برات بستنی بخرم : رشوه دادن به فرزندان به او خود کفایی را یاد نمی دهد. قول دادن و رشوه دادن را فراموش کنید و در عوض به او کمک کنید عواقب موضوع را درک کند. مثلاً چنین چیزی بگویید: « اسباب بازی هاتو جمع کن تا کسی روشون نیفته خراب بشن.
5 - قول میدم اگه تکالیفتو انجام بدی، باهوش ترین بچۀ کلاس بشی : به او کمک کنید تا ارزش یادگیری را متوجه شود، نه این که تمرکز او را به سمت بهترین بودن جلب کنید.بهتر است بگویید: انجام دادن تکلیف شب باعث میشه که رشد کنی و چیزای زیادی یاد بگیری.
6 - قول میدم که فردا روز بهتری باشه : والدین می خواهندهمه چیز را برای فرزندانشان بهتر کنند، ولی؛ گاهی آن چه بچه ها بیش از همه به آن نیاز دارند این است که احساسات شان درک و پذیرفته شود. جمله بهتر آن است که : به نظر میرسه امروز روز سختی برات بوده.
7 - قول میدم که دفعۀ دیگه برای تولدت بریم مسافرت : فرزندتان ئناامیدانه چیز خاص و ویژه ای از شما می خواهد و شما ناامیدانه می خواهید آن را به او بدهید، ولی چیزهای بزرگ و گرانی مانند سفر نیاز به پول و برنامه ریزی دارد. فرزندتان را در برنامه ریزی ها دخالت دهید تا بهتر وسعت آن را درک کند. مثلاً بگویید: منم فکر می کنم تو این مسافرت خیلی بهمون خوش بگذره پس بذار براش پول پس انداز کنیم.

1 - قول میدم درد نداشته باشه : باید بدانید که درد یک امر درونی است، پس وقتی بانداژ شما را برمی دارند شاید برای شما زیاد مهم نباشد، ولی فرزندتان حس دیگری دارد.پس بجای آن که قول بدهید که اصلاً درد ندارد، بگویید که ممکن است کمی درد داشته باشد ولی خیلی زود تمام می شود.
2 - قول میدم قبل از این که خوابت ببره بیام خونه : در مورد موقعیت ها و شرایطی که خارج از کنترل شما هستند - مانند ترافیک و جلسات دقیقه نودی - مراقب باشید. بجای آن بگویید :« قول میدم تمام تلاشمو بکنم تا قبل از این که بخوابی خونه باشم.»
3 - قول میدم هفته دیگه ببرمت پارک با دوستات بازی کنی، ولی امروز نه. بچه ها همیشه جزئیات را به یاد دارند. اگر بگویید هفته دیگر، یادشان می ماند. سعی کنید گزینه واقع گرایانه تری بدهید: « بذار با مامان دوستت حرف بزنم و قرار بذاریم بریم پارک.»
4 - قول میدم اگه اتاقتو مرتب کنی ببرمت بیرون برات بستنی بخرم : رشوه دادن به فرزندان به او خود کفایی را یاد نمی دهد. قول دادن و رشوه دادن را فراموش کنید و در عوض به او کمک کنید عواقب موضوع را درک کند. مثلاً چنین چیزی بگویید: « اسباب بازی هاتو جمع کن تا کسی روشون نیفته خراب بشن.
5 - قول میدم اگه تکالیفتو انجام بدی، باهوش ترین بچۀ کلاس بشی : به او کمک کنید تا ارزش یادگیری را متوجه شود، نه این که تمرکز او را به سمت بهترین بودن جلب کنید.بهتر است بگویید: انجام دادن تکلیف شب باعث میشه که رشد کنی و چیزای زیادی یاد بگیری.
6 - قول میدم که فردا روز بهتری باشه : والدین می خواهندهمه چیز را برای فرزندانشان بهتر کنند، ولی؛ گاهی آن چه بچه ها بیش از همه به آن نیاز دارند این است که احساسات شان درک و پذیرفته شود. جمله بهتر آن است که : به نظر میرسه امروز روز سختی برات بوده.
7 - قول میدم که دفعۀ دیگه برای تولدت بریم مسافرت : فرزندتان ئناامیدانه چیز خاص و ویژه ای از شما می خواهد و شما ناامیدانه می خواهید آن را به او بدهید، ولی چیزهای بزرگ و گرانی مانند سفر نیاز به پول و برنامه ریزی دارد. فرزندتان را در برنامه ریزی ها دخالت دهید تا بهتر وسعت آن را درک کند. مثلاً بگویید: منم فکر می کنم تو این مسافرت خیلی بهمون خوش بگذره پس بذار براش پول پس انداز کنیم.

آن ها نمی خواهند بپذیرند که احترام به زن، مقوله ای بسیار ویژه و نه از جنس احترام کلی به همه افراد جامعه است. اما اسلام بر این جایگاه واقعی زن تأکید دارد و دستورات اسلام در مورد زنان کمک می کند که آن احترام ویژه زن حفظ شود؛ یعنی همه بدانند که نگاه به زن باید نگاهی فوق العاده ممتاز و با احترام ویژه باشد. برخی ها را می بینیم که فقط بلدند بگویند وظیفه مرد محبت است ( و نه احترام خاص )، و اتفاقاً بر این تأکید دارند که وظیفه زن احترام است، به علاوه سایر موارد ( مسلماً آن هم در جای خود باید بحث شود اما نه این که جای صحبت بر سر مسائل مهم تر را بگیرد). البته آن ها بعضاً بحثشان بر سر این است که زن نباید غرور مرد را بشکند و باید از او یک قهرمان بسازد، این صحیح است، اما نه این که بیایند و تا این حد تأکید را از وظیفه مهم مرد یعنی «احترام به زن» بردارند و بدون ذکر آن به موارد دیگر بپردازند؛ در حالی که روایات بسیاری مشاهده می شود که احترام به زن، از وظایف مهم شوهر ذکر شده است.
پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: کسی که زنی را به همسری برمی گزیند، بر وی واجب است که او را احترام کند.
امام سجاد (ع) در بیان حقوق زن بر شوهر می فرمایند: حق همسر تو آن است که بدانی خدا او را مایۀ آرامش و الفت تو قرار داده و این را از جمله نعمت های بزرگ خدا بشماری و از این رو او را احترام کرده و نسبت به او مهربان باشی.
پیامبر (ٌص) کی فرمایند: فقط انسان های بزرگوار زنان را گرامی می دارند.
زن مانند گوهری است که مرد برای خود می پسندد و باید قدر این گوهر را دانسته و ارزشش را بشناسد و او را گرامی بدارد.

حجت الاسلام والمسلمین جناب آقای میرعماد(زیدعزه)
درگذشت مادربزرگوارتان چنان سنگین و جانسوز است که به دشواری به باور می‌نشیند
ولی در برابر تقدیر حضرت پروردگار چاره‌ای جز تسلیم ورضا نیست
این ماتم جانگداز را به شماوخانواده محترم تان صمیمانه تسلیت عرض نموده و برای آنان صبر و اجرو برای آن عزیز سفرکرده علو درجات طلب می ‌کنيم.

یک انسان کامل باشید: می خواهم در مورد ایتسو، مرد جوانی که در دوران کودکی از خیلی چیزها رنج می برد، صحبت کنم.والدین او مرتباً با حرف های ناشایست ایتسو را سرزنش می کردند. به او می گفتند که لیاقت هیچ چیزی را ندارد. این کلمات تحقیر کننده، تصویر ذهنی او را خراب کرد. بعدها ایتسو متوجه شد، پدر و مادر او انتظار به دنیا آمدن فرزند دختری را داشتند و زمانی که ایتسو به دنیا می آید، امید آن ها ناامید می شود.متأسفانه ایتسو متقاعد شده بود که باید به همین دلیل سرزنش شود و باعث شکستن قلب خانواده اش شده و حالا خانواده اش شاد نیستند. من به ایتسو گفتم :« ایتسو! تو نمی توانی به خودت اجازه دهی اعتماد به نفس و احساس درونی ات، همۀ ارزش ها و آرزوهایت با ارزیابی و دیدگاه دیگران سنجیده شود. خداوند در همه حال ما را می پذیرد، حتی اگر دیگران به ما پشت کنند!» مدتی طول کشید که ایتسو حقیقت را بپذیرد، اما امروز او در مسیر زندگی اش شاد و پر انرژی است و زندگی خلاق و پر ثمری را در پیش گرفته است.

در چنین شرایطی بگویید « جول ! من نمی خواهم ناامید شوم. دعا کرده ام. خیلی کارها انجام داده ام.» هیچ چیزی تغییر نکرده، اگر ناامید شوم، هیچ اتفاق خوبی رخ نمی دهد، من نمی خواهم افسرده و دل زده شوم. دوست من! تو نباید ناامید شوی و یا نباید ایمانت را از دست بدهی! دو انسان نابینا را در نظر بگیرید که فقط می توانند با دو گوش بشنوند. جدای از زندگی نابینایی، آن ها با خود فکر کردند ما نمی توانیم به این شکل زندگی کنیم، امیدی برای زندگی بهتر در آینده است؛ به همین دلیل، گریه کردند و از خداوند خواستند تا لطف و رحمت خود را به آن ها ارزانی دارد. وقتی خدا صدای این گریه را بشنود،به آن ها می گوید:« آیا شما ایمان دارید که من می توانم چنین کاری انجام دهم؟» خداوند می خواهد آن ها ایمانی پاک و خالص داشته باشند. دو مرد نابینا جواب می دهند: بله، پروردگارا! ما ایمان داریم . سپس خداوند الهام می نماید: آن چه ایمان دارید شوید. چه چیزی قدرتمند تر از این که آن ها به اعتقادات خود ایمان و باور قلبی داشته باشند؛ شما همانی خواهید شد که ایمان دارید.

جوزف پسر جوانی بود که وقتی برادرش اورا به بردگی فروخت، آرزوهای زیادی داشت. فکر بودن یک جنس و کالا که باید به مصر فرستاده شود، به او تجاوز شود و به زندان فرستاده شود، اما او به این رفتارها و برخوردها اعتنا نکرد، او فقط برای خوشبخت شدن و کامروایی ادامه داد و در انجیل اینطور آمده است که لطف و مرحمت خداوند شامل حال جوزف بود. رآس، بیوه زنی بود که توجه بسیار زیاد به مادر شوهرش داشت، او در تمام مدت در خدمت وی بود و رآس هنوز به دنبال«لطف» زمین دار و صاحب حساب و مالک غلات زندگی اش تغییر زیادی کرد.چرا که او معتقد بود لطف خداوند بالاخره شامل حال او نیز می شود. زمانی که شما زیر چتر لطف و بخشندگی خداوندید،به این نکته پی خواهید برد که «عشق هر روز از زندگی من را پر می کند». به عبارت دیگر، شما نمی توانید لطف و مهربانی خداوند را پس بزنید.هرجایی که می روید، همه چیز طبق نظر شما و همانطور که علاقۀ شماست، تغییر می کند. هرجایی قدم می گذارید، به هر سویی نظر می کنید، افرادی هستند تا دست به سینه، هر ان چه خیر و خوبی است برایتان انجام دهند.

عبادت، غیر از شرایط صحت، شرایط «قبول» و «کمال» هم دارد.یعنی آنچه که مراعاتش، انسان را به قرب خدا و رشد معنوی می رساند و در فرد و جمع، تأثیر می گذارد.گاهی عبادت صحیح است ولی رشد آور نیست، مثل دارویی که شفابخش نیست. گاهی عبادت، از کیفر می رهاند ولی ما را محبوب خدا نمی سازد. درآیات و روایات، شرایطی برای قبولی اعمال و عبادات بیان شده که نمونه هایی از آن ها از این قرار است. 1.شرط اعتفادی 2.شرط سیاسی 3.شرط اخلاقی 4.شرط اقتصادی 5.شرط اجتماعی 6.شرط بهداشتی و … اینک به بیان آن شرایط می پردازیم: 1.شرط اعتقادی: ایمان به خدا نداشتن ایمان، مایۀ تباهی اعمال است:« و من یکفر بالایمان فقد حبط عمله» کسانی مساجد خدا را آباد می کنند که ایمان به خدا و معاد داشته باشند:« إنما یعمر مساجد الله من ءامن بالله و الیوم الاخر» و عمل صالح از زن و مرد مؤمن است که موجب زندگی پاک می شود:« من عمل صالحاً من ذکر أو أنثی و هو مؤمن فلنحیینه حیوة طیبة» کسی که خدا را قبول ندارد، برای او هم کاری نمی کند تا انتظار پاداش داشته باشد. قرآن کریم اعمال کافران را همچون خاکستری می داند که در یک روز طوفانی در برابر باد قرار گیرد، که چیزی از آن باقی نمی ماند. ادامه دارد…

خداوند در ذخیرۀ خود برای شما چیزهای زیادی دارد! آنچه او برای شما تصور می کند ، خیلی بیشتر و بزرگ تر از آن است که شما برای خود تصور می کنید.اگر همۀ آنچه خداوند برای شما در نظر گرفته، به شما نشان دهد، از تعجب میخکوب می شوید و باور نمی کنید! اگر دیدگاهی برای موفقیت دارید، می توانید به مرحله ای جدید بالا روید.اما همینطور که به مشکلات خیره شدید، فقط کافی است گوشه نگاهی به امکانات و فرصت های خود بیندازید. شما فقط در موقعیت های اشتباه قدم برمی دارید و موقعیت ها و شرایط بزرگ را از دست می دهید. یک موضوع روحی - معنوی و از طرفی روانشناسی است که: زندگی شما به دنبال میزان پذیرش و خواسته های بزرگ شما پیش می رود.اگر روی فکرهای مثبت تمرکز کنید، زندگی شما هم به همان سمت پیش می رود و اگر مرتباً روی موارد منفی تمرکز و فکر کنید، مطمئن باشید منفی زندگی می کنید و این نوع تفکر در روابط شما بین خانواده و دوستان تأثیر می گذارد.اگر شکست را بپذیرید و یا اینکه آدمی معمولی باشید، ضمیر ناخودآگاه شما خواهد پذیرفت که شما همیشه شکست خورده و از کار افتاده هستید و از طرفی، هر حرکت شما را برای رسیدن به خط بالای حد متوسط خراب می کند و نسبت به فرامین شما کارشکنی می نماید.

تقوا و پرهیزکاری مهمترین ملاک برای ارزش گذاری انسان تلقی می شود و پیشوایان معصوم (ع) بهترین فضیلت خود را برخورداری از تقوا دانسته اند. مردی به حضرت رضا (ع) عرض کرد:« در روی زمین مردی بهتر از تو از جهت پدر نیست.» حضرت رضا (ع) فرمود:« تقوا بهترین فضیلت پدران من بود و اطاعت از خداوند نیکوترین حظ و بهرۀ آنان به شمار می رفت.» فرد دیگری به امام گفت:« به خدا سوگند تو بهترین مردم هستی.» حضرت رضا (ع) به آن مرد فرمود:« ای مرد، به خدا سوگند نخور. بهتر از من آن کسی است که تقوایش بیشتر و فرمانبرداری ش از خداوند زیاد تر باشد. قرآن کریم می فرماید: ما شما را دسته دسته قرار داده ایم تا یکدیگر را بشناسید. گرامی ترین شما در نزد خداوند کسی است که تقوایش از همه بیشتر باشد.