جایگاه نوروز در نزد فرزانگان اسلام

نوروز در تاریخ دوره اسلامی ما بر خلاف بینش و باورهای آنانی که، با  نقل قول از منابع عربی آن را جشن مجوس می دانند، جایگاه مناسبی در پیشگاه بزرگان و فرزانگان اسلام داشته است. نوروز که از آغاز پیروزی دین اسلام تا عصر ملک شاه سلجوقی در نزد محدود کسانی با نامهربانی هایی همراه بود، به زودی مقام تاریخی خود را بازیافت، و در دوران هویت ستیزی های پسین در این سرزمین بینش و باورهای ناهمگون پیرامون آن متبارز گردید. در این دوره حلقاتی خواسته اند تا تجلیل از نوروز را همم وسیله اختلاف بین نسل های این سرزمین بسازند و با وسایلی از رونق آن به حیث روزی که تقارن های ویژه طبیعت را با فصول ماه و سال پیوند می بخشد، بکاهند. به گونه ای که نوروز ستیزی به حیث تجسم هم چو باورها در کنار یک سلسله برنامه های هویت برانداز دیگر در دوره حاکمیت طالبان با تحجر و تحکم به مود روز تبدیل گردید. نوروز را با پیام سبز و ماندگارش تکفیر کردند، و برگزاری آن را خلاف احکام دین خواندند، وحتی برگزار کننده گان آن را مستوجب مجازات دانستند. در این روزها که باز موبک سبز بهار با انفاس نوروزی در راه است دیده می شود که ذهنیت های طالبانی برای تکفیر و قدغن نمودن این جشن فرخنده ملی و باستانی ما منابر وعظ را محل مقابله با این ره آورد هنگامه برانگیز طبیعت خداوندی قرار داده اند. حال آن که در این روز مسلمانان با قلب آکنده از ایمان و اخلاص به قدرت لایتناهی پروردگار جهان بر جشن گاه ها می روند و بر زیارتگاه های شخصیت های بلند مقام مسلمان حضورمی یابند و با به جا آوردن مراسم احترام با دعا و نیایش بر روان گذشتگان شان مبادرت می جویند. اگر دعا و فاتحه خوانی با اساسات دینی مشکل داشته باشد، غیر از نوروزهم موارد فراوان آن را در زندگی روزمره مردم کشور شاهدیم که می بایست نظریه دینی در این خصوص با صراحت تکلیف مسلمانان را در قبال سنّت ها و عنغه ها در رابطه به موضوع طی یک هزار و چهار صدسال روشن می ساخت. بر عکس مردم افغانستان خود شاهد بودند که طالبان در دوران حاکمیت شان به عوض سست نمودن باورها و نهادهای سنتی، این باورها را محور عقیدتی ساختند و از آن خوانش دینی ارائه کردند.

صفحات: 1 · 2