آدم برجسته حضور خدا را در خود کشف می کند و در سایۀ او به قدرت و آرامش می رسد. انسان با ایمان این را می داند که متولد شده است تا به پیش رود و پیروز شود و متعالی گردد. چرا که پروردگاری که با اوست متعالی و شکست ناپذیر است و چون او با خداست پس ترس و نگرانی را نمی شناسد و با یأس و ناامیدی نا آشناست. انسان با ایمان به خود می گوید :« پروردگار این نیاز را در دلم نهاده است و خودش راه رسیدن را نیز معین خواهد کرد.»
این برداشت سبب می شود تا هر مشکلی آسان شود و اصولاً مشکلی باقی نماند. 

شخصی مشغول تخریب دیوار قدیمی خانه اش بود تا ان را نوسازی کند. توضیح این که بعضی منازل بنابر شرایط محیطی ، دارای فضای خالی بین دیوارهای چوبی هستند . این شخص در حین خراب کردن دیوار، در بین آن مارمولکی را دید که میخی از بیرون به پایش فرو رفته بود. دلش سوخت و یک لحظه کنجکاو شد. وقتی میخ را بررسی کرد خیلی تعجب کرد! این میخ، چهار سال پیش هنگام ساختن خانه کوبیده شده بود! اما به راستی چه اتفاقی افتاده بود که در یک قسمت تاریک آن هم بدون کوچک ترین حرکت ، یک مارمولک توانسته بود به مدت چهار سال در چنین موقعیتی زنده بماند! چنین چیزی امکان نداشت و غیر قابل تصور بود. متحیر از این مسئله کارش را تعطیل کرد و مارمولک را مشاهده کرد. « در این مدت چکار می کرده؟ چگونه و چی می خورده؟» همانطور که به مارمولک نگاه می کردبه یک بار مارمولکی دیگر ، با غذایی در دهانش ظاهر شد! مرد شدیداً منقلب شدچهار سال مراقبت!! واقعاً که چه عشق قشنگی یک موجود کوچک با عشقی بزرگ!! عشقی که برای زیستن و ادامه حیات ، حتی در مقابله با با مرگ هم نوعش او را دچار هیچگونه کوتاهی نکرده بود! « اگه موجودی به این کوچکی بتونه عشقی به این بزرگی داشته باشه پس تصور کنید ما تا چه حد می تونیم عاشق همدیگه باشیم و شاید هم باید پایبندی رو از این موجود درس بگیریم ، البته اگه سعی کنیم ، خیلی بهتر از این ها می تونیم؛ فقط باید به خود آییم و بخواهیم و بدانیم ، که انسان باشیم….

1-احساس ناامنی و عدم آرامش می کند.
2-احساس مسئولیت نمی کند.
3-از زنده بودن و زندگی کردن لذت نمی برد.
4-اعتماد به نفس در او ضعیف است.
5-رابطه او با دیگران سرد و خشک است.
6-به قوانین و مقررات و اصول اخلاقی کمتر مقید است.
7-حالت بدبینی در او وجود دارد.
8-احساس عدم استقلال می کند و تمایل به پیروی و متابعت کورکورانه دارد.
9-برای جلب توجه و خود نمایی به روش های نامطلوب دست می زند مانند: پرخاشگری، دروغ گویی، ضعف و بیماری.
10-فردی وابسته، کمرو و خجالتی است.

انسانی که از همت بلند و قدرت بی نظیر درونی بهره مند است، زمانی که با مشکلی برخورد می کند اولین پرسشی را که با خود دارد این است که:« من بایستی با این موضوع چه برخوردی داشته باشم؟» سپس می گوید: «من یقین دارم که نیروی الهی باطنم ترتیب آن را می دهد. اگر مشکلی هست پروردگار هم هست و او موفقیت و پیروزی را در این مشکل ، نصیبم می کند.» به مانند این اشخاص را در جامعه و در هر شهری مشاهده کرده ایم که با چه اتکا به نفسی بر سختی ها پیروز می شوند و برای هر مشکلی راه حلی می یابند. در نتیجه پل ها به برکت قدرت خرد و ایمان و تلاش این افراد ساخته می شوند و آسمان ها را به تسخیر در می آورند و علم پزشکی به مرحله کامل خود می رسد. و همین ها هستند که می روند تا ریشۀ بیماری ها و ناتوانی ها را از بین ببرند و ترس و نگرانی و جهل را از میان بردارند. این را هم بدانیم که آدمی وقتی می تواند ناکامی ها و ناتوانی ها را از جامعه خود محو کند که این کار را اول در در وجود خویش انجام داده باشد.

بیایید زمانی برای فکر کردن صرف کنیم، چرا که منشأ قدرت است.                          
بیایید زمانی را به بازی کردن اختصاص دهیم ، زیرا راز همیشه جوان ماندن را در بر دارد.
بیایید زمانی را به خواندن بگذرانیم، چون این کار از عقل منشأ می گیرد.   
بیایید زمانی را به دعا کردن و نماز خواندن بیاراییم، چرا که بزرگترین قدرت بر روی زمین است.
بیایید با هم دوستانه رفتار کنیم، چون این راهی است به سوی خوشبختی.
بیایید با هم بخندیم، زیرا خندیدن موسیقی روح است.
بیایید همدیگر را ببخشیم، چرا که این دنیای دو روزه ارزش غرور و خود پسندی را ندارد.
بیایید باهم کار وتلاش کنیم، این کار و تلاش موفقیت ماست.
و از همه مهمتر این که بیایید همدیگر را دوست بداریم و دوست داشته شویم که این مورد موهبت الهی است.

پسری با خانواده اش دعوایش شد و از خانه بیرون زد و رفت خانه یکی از دوستانش ، یک ماه آن جا ماند. بعد از یک ماه روزی دختری را سر کوچه می بیند و به او تیکه می اندازد. یکی از دوستانش می پرسد، می دونی این کی بود؟! - نه.– این خواهر همون رفیقت بود که یک ماه خونشون بودی. عذاب وجدان می گیرد و می رود خانه رفیقش .رفیقش بساط مهمانی و شام را آماده می کند . به رفیقش می گوید ببخشید من سر کوچه به دختری تیکه انداختم ولی نمی دانستم خواهر تو است! دوستش با خوشحالی دستانش را باز کرد و او را در آغوش گرفت و گفت : مرحبا به رفیقی که یک ماه خونمون بود ولی خواهرمو نشناخت.

انسان در دنیا بر اساس حالت گزند و ترس توجه خود را به خداوند جلب می کند. خداوند در این باره می فرماید: «چون انسان را گزند رسد ما را فرا می خواند. سپس چون نعمتی از جانب خودمان به او عطا کنیم ادعا می کند که به سبب دانایی و کاردانی من این نعمت به من داده شده است در حالی که نعمت الهی برای انسان فتنه و امتحان است، ولی بیشتر انسان ها اطلاع ندارند کما این که پیش از آنان نیز کسانی بودند که همین حرف ها را می زدند ، ولی عملکرد ان ها دستاوردی برایشان نداشت. تا این که کیفر اعمال بدشان را دیدند.

قضاوت و داوری در دنیا بر اساس ادله اثبات دعوی و جرم است که نزد قاضی دعوی مدعی را علیه مدعی علیه یا شکایت شاکی را علیه مشتکی عنه ثابت می کند. گرچه واقع برخلاف معنایی باشد که ثابت شده است، اما قضاوت و داوری خداوند در قیامت بر اساس آن چه در دنیا واقع شده است انجام می شود و هیچ موضوع و معنایی بر خداوند پوشیده نخواهد ماند. ش ای پیامبر! بگو؛ بار الها، ای خالق آسمان ها و زمین، ای دانای نهان و آشکار، تو هستی که در میان بندگانت در آن چه بر سرش اختلاف می کردند داوری خواهی کرد.اگر همه آن چه در زمین است برای ستمگران می بود به طور قطع آن را برای رهایی خودشان از عذاب سخت روز قیامت که نتیجه قضاوت و داوری خداوند است فدیه می دادند، اما از خداوند برای آن ها مطالبی آشکار می شود که هرگز آن ها را تصور نمی کردند و زشتی گناهانی که مرتکب شده اند برایشان ظاهر می شود و آن چه که از معارف الهی در دنیا بدان ها تمسخر می کردند در آخرت برایشان ثابت می شود.

قبل از این که هواپیما اختراع شود و انسان بتواند پریدن در آسمان و سالم به زمین رسیدن را تجربه کند ، هیچ کس باورش نمی شد که بشر هم می تواند مثل پرنده ها بپرد. این اتفاق غیر ممکن می نمود و آسمان جایی بود که فقط فرشته ها حق پرواز در آن را داشتند. فرشته ها هم که از جنس آدم نبودند، پس در نتیجه پرواز در آسمان برای انسان چیزی کاملاً ناممکن و دست نیافتنی بود. ولی یک نفر این باور را نپذیرفت . او به جای پذیرفتن حرف دیگران ، آرزوی پریدن خودش را باور کرد و بر اساس این باور درونی به جست و جوی راهی برای عملی ساختن آن برخاست. اوایل با هر کسی مشورت می کرد و باور و رویای خود را با او در میان می گذاشت، می دید که مسخره اش می کنند. بعضی او را دیوانه می دانستند و معتقد بودند خودشان عاقل تر از او هستند. گروهی دیگر منتظر بودند که او شکست بخورد و آرزو می کردند چنان بلایی سرش بیاید که دست از لج بازی بردارد و مثل بقیه رام و سر به راه شود، چرا که گمان می کردند سر به راه بودن یعنی پرواز را فراموش کردن! برخی هم از کنارش بی تفاوت عبور می کردند . آن ها با خود می گفتند تا زمین هست چرا باید به آسمان پر کشید. آن ها باور داشتند که همین زمین برایشان بس است.  اما آن کسی که اولین هواپیما را اختراع کرد ، با وجودی که از نزدیک و به طور مکرر این پیام های منفی و ناامید کننده را می شنید و می دید و با تمام وجود حس می کرد، هرگز از رویای خود دست برنداشت. او رویایی بزرگ برای اوج گرفتن و از زمین بلند شدن و در اسمان سیر کردن و دوباره سالم بر زمین فرود آمدن داشت. او اسمان را هم بخشی از سهم زندگی خود می دانست. سر به راه بودن برای او به معنای تسلط بر آسمان و زمین بود. از دید او عقلی که پرواز را بلد نباشد عین جنون می نمود. او یقین داشت که روزی پریدن برای همه ممکن خواهد شد. خیلی از روزها تا مرز ناامیدی پیش رفت اما در وادی یأس و ناامیدی ساکن نشد. دوباره سر کارش برگشت و با جدیت و تلاش بیشتری به کار خود ادامه داد. سرانجام بعد از صدها آزمایش بی جواب و پر شکست یک روز توانست چند متری از زمین بلند شودو پرواز را تجربه کند. به محض این که این اتفاق افتاد ، همه چیز زندگی اش دگرگون شد. دیگر کسی او را شیرین عقل و کم خرد ندانست.  اگر خوب دقت کرده باشید می بینید که آدم های پایدار و جسور همیشه همین سرنوشت را دارند. شما هم اگر ارزوی بزرگی در سر می پرورانید ، اگر در محیطی هستید که به شما القا می کنند رسیدن به آرزویتان غیر ممکن است ، بدانید که از دست این افراد کاری برای رویای شما ساخته نیست. به همین دلیل است که استادان موفقیت دائم توصیه می کنند که مبادا تأیید و همراهی خواستن از دیگران را عامل حرکت و پیشروی خود قرار دهید. 

خانمی که قصد ورود به فروشگاه را داشت، کمی مکث کرد و نگاهی به پسرک که محو تماشا بود انداخت و بعد رفت داخل فروشگاه. چند دقیقه بعد ، در حالی که یک جفت کفش در دستانش بود بیرون آمد… – آهای پسرک ! آقا پسر!    پسرک برگشت و به سمت خانم رفت. چشمانش برق می زد، وقتی آن خانم کفش ها را به او داد. پسرک با چشم های خوشحالش و با صدای لرزان پرسید:  - شما خدا هستید؟؟  - نه پسرم ، من تنها یکی از بندگان خدا هستم. – آها ، می دونستم که با خدا نسبتی دارید.